Հրապարակում

Իրանի դեմ Իսրայելի և ԱՄՆ–ի կողմից իրականացված «Հառնող առյուծ» (2025 թ. հուլիսի 13-23) և «Կեսգիշերային մուրճ» (2025 թ. հուլիսի 21-22) գործողությունների ավարտից հետո, որոնք ստացել են «12-օրյա պատերազմ» միասնական անվանումը, անցել է գրեթե երկու ամիս։ Սակայն լրատվական հոսքը նախկինի պես հեղեղված է Իրանին նոր հարվածներ հասցնելու մոտալուտ հնարավորության մասին հաղորդագրություններով։ Իսկ տարատեսակ տեղեկատվական ալիքները լի են նման հարվածի անխուսափելիության մասին զանազան «կանխատեսումներով»։

Իրադարձությունները, որոնց կենտրոնում վերջերս հայտնվել է Ադրբեջանը, վկայում են, որ Բաքվի վրա մեծանում է տարբեր ուժային կենտրոնների ճնշումը, որը կպահպանվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ Ի. Ալիևը չի կողմնորոշվել զարգացման վերջնական վեկտորի հարցում։

2025 թ. փետրվարից ի վեր Թուրքիայի ներքաղաքական օրակարգի կենտրոնական թեման դարձել է «Քրդստանի բանվորական կուսակցության» (ՔԲԿ) լուծարման և այդ ռազմականացված կազմակերպության գործունեությունն օրինական քաղաքական դաշտ տեղափոխելու հարցը: Գործընթացի ենթադրյալ նախաձեռնողը ՔԲԿ-ի հիմնադիր Ա. Օջալանն է, ով 1999 թ.-ից ցմահ ազատազրկում է կրում թուրքական Իմրալը կղզում։

Ռուս-ադրբեջանական քաղաքական-դիվանագիտական սրացման նոր և աննախադեպ փուլը բացահայտել է կողմերի միջև առկա ազդեցության մեխանիզմների զգալի անհամաչափություն։ ԱդրՀ-ն ունի լավ կազմակերպված լոբբիստական կառույցներ, որոնք խորապես ինտեգրված են Ռուսաստանի կառավարմյան համակարգին։

Հղում անելով «իրազեկ աղբյուրներին»՝ South China Morning Post պարբերականը նշում է, որ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության արտաքին գործերի նախարար Վան Ին Եվրամիության դիվանագիտության ղեկավար Կայա Կալասի հետ բրյուսելյան հանդիպման ժամանակ հայտարարել է, որ «Պեկինին ձեռնտու չէ Ռուսաստանի պարտությունը ուկրաինական հակամարտությունում»[1]:

ԱդՀ նախագահի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Է. Նամազովը 2025 թ. հուլիսի 3-ին հայտարարել է տարածաշրջանում խոշորագույն թուրքական ռազմակայան հիմնելու համար իր տարածքը տրամադրելու Բաքվի ենթադրյալ ծրագրերի, ինչպես նաև միջուկային զենք ունեցող Պակիստանի ՌՕՈՒ-ին՝ երկիր հրավիրելու հնարավորության մասին։

2003 թ. մարտին ԱՄՆ-ի կողմից Իրաք ներխուժմամբ Մերձավոր Արևելքում սկիզբ առած գործընթացները հանգեցրին անկանխատեսելի հետևանքների: Առավել նշանակալի և մտահոգիչ արդյունքներից մեկը տարածաշրջանի ապաքրիստոնեացման աճող երևույթն էր։ «Գլոբալ իսլամական ահաբեկչության դեմ պայքարի» դեմ արշավանքն, իրականում, խախտեց կրոնական հանդուրժողականության և միջկրոնական բազմակարծության ավանդական հավասարակշռությունը տարածաշրջանում:

Մի շարք իրադարձությունների համադրումը վկայում է, որ Սբ. Էջմիածնի դեմ Հայաստանի քաղաքական իշխանությունների սանձազերծած արշավը կապված չէ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարած պատճառների հետ, որոնք, իբր, դրդել են նրան Եկեղեցին «մաքրել» անբարեպաշտ սպասավորներից և «վերադարձնել ժողովրդին»։