Մարդը մշտապես ձգտել է գիտելիքին: Անգամ արգելված պտղի մասին աստվածաշնչյան դրվագն, ի թիվս այլ խնդիրների, արտացոլում է մարդու «հակվածությունը» նորն իմանալու, անճանաչելին հասկանալու հարցում:
Այսօր, ինչպես և նախկինում, մենք կրկին կանգնած ենք հայության՝ իբրև ազգի և պետության կյանքում ուժի գործոնի վերաիմաստավորման և ճիշտ բանաձևելու հարցի առջև:
Հոգևոր տեսանկյունից՝ Քրիստոսի վարդապետությունն առաքյալների միջոցով ստացած և այն հետագայում որպես պետական կրոն առաջինը հռչակած հայության առաքելությունը անհատապես և ազգովի փրկությունն է:
Ազգային ինքնությունը ծագման, լեզվի, հայրենիքի, հավատքի, կրթության և մշակույթի ընդհանրության ընդհանուր գիտակցումն ու արժևորումն է:
1990-ական թթ. սկզբին անկախ պետականության վերականգնումից ի վեր հայությանը բաժին ընկած փորձություններում Արցախի կորուստն ու դրան նախորդած և հաջորդած իրողությունները դարձան այն ծանրագույն մարտահրավերը, որը սասանեց հայության ազգային-պետական կյանքի և գաղափարախոսական ողջ հիմքերը:
